Tijd vliegt

Phoe hee wat is er een hoop hetzelfde gebleven en tegelijkertijd veranderd in de afgelopen maanden!

Ik zal proberen om het niet al te lang e maken, tegelijkertijd is er zo veel gebeurd dat het zeer waarschijnlijk wel een lang verhaal word. Dus pak je koffie of thee er maar bij, neem een lekker koekje en ga even lekker onderuit zitten terwijl je dit gaat lezen!

Oh en misschien ook even een toilet pauze nemen haha.

Ik zie dat ik voor de laatste keer geschreven heb op 6 april.... ja ja, ik weet het, veel te lang geleden!

Laat ik maar redelijk bij het begin beginnen in dat geval. Eind april is het EIN-DE-LIJK gelukt om mijn documenten van mijn school te krijgen en daardoor een hoop extra punten om weer opnieuw mijn PR te krijgen.

Ik hield het aantal punten erg goed in de gaten en zag dat ik 403 punten had, zodra ik mijn school papieren had ingevoerd. Daarbij de meest recente uitnodigingen waren gedaan allemaal rond dat getal.
Op 13 mei zag ik dat iedereen met 401 punten of meer was uitgenodigd, maar ik kon nergens een bericht zien voor een uitnodiging voor mijzelf. Ik snapte er niets van en ging weer mijn profiel in... Hier gaat het zo, dat je punten verminderd krijgt, zodra je ouder bent, en aangezien 11 mei mijn verjaardag was, was ik 5 punten erop achteruit gegaan, waardoor ik niet uitgenodigd was. Man wat was ik daar zuur van!! Echt alles behalve leuk! Gelukkig nog geen week later kreeg ik toch de uitnodiging met laagste punten 397, waarbij ik er 398 had. YESS!!! Toen dus weer al het papierwerk updaten en regelen en dit keer zeker van zijn dat ik een correct Australische politie verklaring had.
Uiteindelijk heb ik mijn profiel op 31 Augustus weer kunnen versturen met al het papierwerk, en dit keer alles eerst laten controleren door een advocaat. Op 1 september heb ik een bericht gekregen dat ik door de medische keuring ben gekomen. Op dit moment zijn ze bezig met een 'Background check' en dat kan dus nog meerdere maanden duren.
Dus in die zin, nog steeds geen nieuws, maar gelukkig al verder en dichterbij een PR dan wat ik tot nu toe geweest ben!
Aangezien ik nu binnen de 4 maanden van geldigheid van mijn Werkvisum zit, heb ik een '' Bridging-open-work-permit' aangevraagd. Dit is een werkvergunning die me bij elk bedrijf laat werken in de tijd dat ik wacht op mijn visum.
Ook dit visum duurt zo een 3 maanden voordat het door de keuring heen komt. Dus het is nu meer afwachten wat eerst zal komen. En zodra ik een van de twee heb, zal het vele malen makkelijker worden/zijn om weer aan het werk te komen.
In de tussentijd heb ik mijn studie afgerond met een A en ben ik op dit moment in afwachting van mijn certificaat voor: Diversity, Equity and Inclusion in the Workplace program. Ik ben hier onderdeel van de Afstudeercommissie waar we een virtuele ceremonie organiseren. En ik ben ook gevraagd om assistent lerares te zijn voor de nieuwe groep. Dit is meer vrijwilligerswerk en morgen is daar de eerste les van! Dus ondanks dat ik geen officiële baan heb, zorg ik wel dat ik me bezig hou en mijzelf blijf ontwikkelen.
In de tussentijd heb ik ook een Rode Kruis EHBO Diploma gehaald en een Mental Health First Aid certification. Ik heb daardoor wel het gevoel dat ik me in zeker zin nuttig maak, wat erg fijn is.

Natuurlijk is dat niet het enige dat heeft gespeeld in de afgelopen maanden in mijn leven. Op 8 mei had ik een date met een Canadese jongen (Edward) en dat was zo goed geslaagd dat we tot op de dag van vandaag samen zijn.
Dit is zo anders dan mijn voorgaande relaties, en het voelt gewoon alsof ik compleet mijzelf kan zijn en op die manier geaccepteerd word.
EN hetzelfde geld uiteraard voor hem. We hebben al vele dagtripjes gedaan. Hij heeft zelf ook een hond, Lucy genaamd welke een cockerspaniel is. Ondanks dat Lucy en Kai soms jaloers zijn op elkaars aandacht, zijn ze prima samen. Vooral in het begin zijn we naar verschillende natuur parken in de omgeving geweest en zijn we daar gaan wandelen. Want ja uiteraard is er nog steeds covid en is het bijna alleen maar buiten ontmoeten. Ook zijn we een dagje met de honden naar de Niagara Falls gegaan en hebben we daar veel rondgelopen.
Op 15 Juni hebben we het officieel gemaakt en vanaf toen waren we een officieel stel. haha. Hij had mij voorgesteld aan zijn broer en vrouw van zijn broer en de week erna was het Vaderdag en heb ik ook zijn ouders ontmoet.
Dit was voor mij de eerst keer dat ik daadwerkelijk ouders van een jongen ontmoette waarmee in kon communiceren. (Met Nabil uit Egypte was er de taal barrière en verder heb ik nooit ouders ontmoet). Het was dus extreem spannend voor me en ik kan me niet herinneren wanneer ik me voor het laatst zo nerveus heb gevoeld! Gelukkig was het allemaal goed gegaan en deed zijn moeder me erg aan mijn eigen moeder denken. Beetje ondeugend en grapjes maken.... hahaha
Er is ook een afstudeer feestje geweest van een nicht van hem, waarbij ik werd geïntroduceerd aan allemaal ooms, tantes neven en nichten. EN ook dat heb ik overleefd! Het is wel echt heel fijn om dat eindelijk eens een keer zo te hebben. Iets wat zo normaal lijkt te zijn en zo hoort, maar voor mij eigenlijk allemaal een nieuwe ervaring is.
Vorige maand waren we voor 4 nachten wezen kamperen bij Grundy Lake, een nationaal park in Ontario welke zo en 4 uur noordelijk is vanaf Toronto.
Het was perfect week, waarbij niet te koud en niet te warm. Alleen erg veel muggen. Ik heb daar werkelijk een record aantal muggen op een kleine plek gehaald, met minimaal 18 muggenbeten op een klein gedeelte van mijn onderbeen. We hebben heerlijk gelopen. Ook dit was een park met veel waarschuwingsborden voor beren. Ik zei nog tegen Edward, wow er zijn zo veel mensen die troep buiten hebben gelaten. Uiteraard verwacht je ergens niet om een beer tegen te komen op de kampeerplek, ondanks dat alle borden duidelijk aangeven dat het wel eens gebeurd.
Nadat we een wandeling hadden gemaakt, ging ik even naar de toilet en in dat toiletgebouw hing het nummer om te bellen als je een beer zou zien. Toevallig maakte ik daar een foto van, als herinnering van hoeveel waarschuwingen er wel niet zijn. Van tevoren had ik al aangegeven dat ik stiekem wel graag een beer wil zien lol.
En tja, soms gebeurd alles met een reden! Nadat we klaar waren met de wandeling en lunch gegeten hadden, gingen we terug naar de tent. Ik was in de tent gaan liggen omdat ik behoorlijk moe was en begon een beetje in te dutten.
Op een gegeven moment komt Edward naar me toe en zegt hij: ' you want to see a bear?'
Ik dacht dat hij een grapje maakte, want hij was super kalm, tot hij zei dat er een super dichtbij was bij een tent schuin tegenover ons. In eerste instantie voelde het ongeloof waardig, tot ik uit de tent kwam en een jonge zwarte beer op nog geen 30 meter afstand zag. Op dat moment heel snel de honden in de auto gedaan en het nummer gebeld waar ik een foto van had gemaakt (5 foto’s eerder). WOW wat was dat gaaf, en eng en stoer en mooi tegelijkertijd!
Die beer had dus mooi wat eten uit een vuilniszak gehaald en begon dat te eten!
Het was een jonge beer, maar net oud genoeg om alleen te zijn, dus gelukkig was de moeder niet in de buurt.
Diezelfde beer is de dagen erna elke dag langs geweest, en vooral op de kampeerplek waar die eten had gevonden. Hij had daar zelfs een worstje van de BBQ gehaald terwijl er dus mensen waren die het aan het klaar maken waren! Ik had me goed online ingelezen en lawaai maken is het belangrijkst, dus ik heb een paar keer met pannen tegen elkaar aan geklapt zodat de beer uit onze weg ging en de andere kant op kon rennen.
Ook zodra er nieuwe mensen kwamen om te kamperen, hebben we ze gewaarschuwd, ondanks dat het alleen maar word aangenomen als ze de beer zelf zien. Aangezien ik de foto's had, leekt het er gelukkig wel op dat ze in ieder geval hun eten goed opbergt. Het was een stoere en unieke belevenis en gelukkig is alles daar goed gegaan! Sowieso kan ik zeker zeggen dat het een onvergetelijke ervaring was.
Verder hebben we een seizoen pas voor het pretpark hier, die geldig is voor 2021 en 2022, inclusief een speciale Halloween haunt (vergelijkbaar met Fright Night in Walibi) en Winter Wonderland, waar het hele park versierd is met kertslampjes overal!
Dus we zijn deze maand al twee keer naar dat park geweest om lekker de achtbaan in te gaan. Gelukkig vermaak ik me dus prima ondanks dat het erg vervelend is om nog steeds niet te kunnen werken door mijn papieren, maar hopelijk voor het eind van het jaar heb ik mijn PR en is dat geen probleem meer.

Over eind van het jaar gesproken…… we hebben een ticket naar Nederland geboekt! We zullen voor 2 weken in Nederland zijn met kerst en oud en nieuw!! Uiteraard voor mijn ouders hun 41 jaar huwelijk. Ik vlieg op de laatste dag dat mijn officiële werkvisum geldig is terug, en heb de papieren dat ik in het land mag blijven tot ik reactie heb voor mijn PR, maar hopelijk heb ik dat voordat ik naar Nederland kom. Want uiteraard met een nieuwe vlam is het nog meer zeker, dat ik echt hier in Canada wil blijven!
Ik kijk er echt onwijs naar uit om mijn paps en mams, broer en zus met partners en uiteraard nichtjes en neefje weer te zien! Want door Covid is het zeker langer geworden dan ik had gehoopt. Sterker nog, sinds dat ik 4 jaar ben heb ik niet gehad dat ik zo lang niet in het buitenland geweest ben. Meer dan een jaar niet op reis. Heel apart allemaal.

Gelukkig gaat het hier wel goed met de covid cijfers, ondanks dat de koudere maanden nu wel gaan beginnen. Dus dat word uiteraard nog even afwachten. Edward en ik zijn beide volledig gevaccineerd. Hier hadden ze pop-up klinieken geopend waar je gewoon naar binnen kon lopen zonder afspraak om een prik te krijgen, zowel voor de eerste als de tweede. Ik had een oud college welke me een berichtje stuurde van de eerste plek. Die plek was maar 20 min met de fiets en ik kon werkelijk gelijk door lopen, heb niet hoeven wachten. Kreeg de prik en ja, toen moest ik 15 min wachten voordat ik kon gaan. Erg weinig last gehad. Beetje duf en lui + lamme arm, maar dat was het.
De tweede prik kreeg ik weer per toeval doordat iemand een berichtje stuurde met dat t daar erg snel ging, hier wel wat langer gewacht, echter dat was zitten op een stoel en er werden rijen achter elkaar door geprikt. Edward heeft ze beide na mij op de zelfde plekken gekregen, ondanks dat hij buiten Toronto woont. Hij woont in een plaatje Kitchener welke ongeveer een uur rijden bij mij vandaan is. Gelukkig heeft hij een auto wat een hoop flexibiliteit geeft. Hij haalt me eigenlijk altijd op of komt hier, dus ook dat is erg fijn.
Verder met covid moeten we wel nog overal het masker dragen, nog steeds limieten in de winkels en hier in Toronto gaat het volgende week in dat je vaccinatie bewijs moet laten zien als je bijv. bij restaurants naar binnen wilt. Dat geld ook voor onze vlucht naar Nederland en terug, vaccinatie bewijs en test bewijs is nodig voor de heen en terugweg. Toch kijk ik er erg naar uit om weer even in NL te zijn en vooral om familie weer te zien!
Vandaag had ik een afspraak met een honden oppas, die heeft kennis gemaakt met Lucy en Kai. EN vooral met Kai. Want ik laat hem niet zomaar bij iedereen en wilde eerst even goed kennis maken en zien hoe hij reageerde op haar. Ze werkt zelf als hondentrainer en heeft onder andere als honden wandelaar en bij een dierenwinkel gewerkt, oh en ook bij een asiel. Dus ze heeft een hoop kennis over hoe honden zijn. Ondanks dat ze nog nooit echt met een Shiba Inu heeft gewerkt, merkte ik al wel snel dat Kai goed op haar reageerde. Hij liet zijn persoonlijkheid ook gelijk zien. Ergens was ik daar juist heel blij om, want dan weet ze wat ze kan verwachten als ze hier is.
Gelukkig ging dat verder wel goed en gedroeg Kai zich grotendeels netjes. Niet compleet, want dan zou het Kai niet zijn, haha. Dus we zijn aardig zeker dat Kai en Lucy haar als oppas gaat krijgen, want de honden mee nemen naar Nederland is erg duur en onhandig. Hoewel dat ook in onze gedachten is geweest. Het is dan gelijk en huis oppas, welke zorgt dat mijn plantjes ook water krijgen. Dus dat is ook erg fijn. Ik vind het wel spannend uiteraard om meer dan 2 weken weg te zijn van Kai, en ook om Edward mee te nemen en dat hij ons koude kikkerlandje te zien gaat krijgen.
We hebben hier al bitterballen, kroket, en frikandellen gegeten en daarbij is er hier een Nederlandse winkel waar ik altijd de lekkere jonge Nederlandse kaas bestel. Dus ja er blijft natuurlijk toch wel een beetje Nederland in me!

Nou zoals jullie wel kunnen lezen gaat het hier gelukkig goed met me ,naar omstandigheden uiteraard. En is het nog steeds dat zodra ik bevestigen nieuws heb (over PR ect) ik het natuurlijk hier zal delen!

Een hele fijne morgen, middag, avond, of nacht!

Liefs Suzanne