GOED NIEUWS!!

Hoi allemaal!

We zijn nu een maand verder en ik denk dat de meeste het al gehoord hebben, maar hierbij het officiele bericht hier op mijn profiel: MIJN PR AANVRAAG IS GOEDGEKEURD!!
PR staat voor Permanent Resident, wat dus eigenlijk mijn verblijfs vergunning is om hier te kunnen leven, werken en wonen.

Op 7 October kreeg ik opeens een bericht, waarvan ik plots in tranen uit barste en dat was toen niet met een goede reden. Ik kreeg een bericht dat ik mijn Turkse Politie certificaat binnen een week moest versturen, en dat mijn aanvraag anders afgewezen kon worden.
Ik schoot gelijk in de extreme stress, want ik had al eerder zo mijn best gedaan om dit rapport te krijgen. En ik zag mijn hele droom om in Canada te blijven, voor mijn neus voorbij gaan.
Gelukkig was ik met Edward het moment dat het gebeurde en hebben we gelijk een plan van aanpak gemaakt, waarbij ikd e volgende dag alle papieren nogmaals zou proberen op te sturen naar de Tuske Ambassade in Toronto, om het nogmaals te proberen. Blijkbaar moest ik eerst langs een notaris die moest bevestigen dat mijn oud paspoort echt was en daar een handtekeing/stempel voor zetten. En dat is iets wat ik gemist had de eerste keer dat ik mijn aanvraag had verstuurd.
Aangezien ik woensdag mijn diploma uitreiking had voor de cursus (welke ik had georganiseerd trouwens) wilde hij me heel graag mee uit eten nemen. Dit hebben we alsnog die donderdag avond gedaan, want in de spits naar Toronto rijden was geen optie.
In Toronto aangekomen, documenten opgehaald welke ik mee zou moeten nemen naar de notaris. EN daarna weer terug gereden naar Kitchener (ook aangezien de honden daar waren). Terug in Kitchener aangekomen bleek het dat ik toch nog een ander formulier was vergeten en we dus niet de volgende ochtend gelijk naar de notaris konden. Uiteraard weer een hoop stress. Dus de volgende dag stapten we om 8.00 uur in de auto (dit keer namen we de honden mee) en zijnw e weer naar Toronto gereden. Daar had ik een afspraak gemaakt voor dezelfde middag bij een ''walk in'' notaris. Ze liepen een beetje achter op schema en opeens wilde een vrouwtje voor dringen. DUs ik vroeg heel beleefd: Oh u heeft ook een afspraak voor 12.30 uur? (het was tegen die tijd al 12.50 uur), ze zei oh nee, ik heb hem om 12.40 uur. Oh dan lopen ze zeker een beetje achter. Ze verontschuldigde zich en ging gelukkig weer achter me staan. Zodra ik aan de beurt was ging het gelukkig wel snel. En vanuit daar door, rechstreeks naar de Turkse Ambassade om de enveloppe in te leveren. Dit stond online als ene mogelijkheid maar blijkbaar daar binnen deden ze er een stuk moeilijker over, want ik moest het per post versturen..... SERIEUS?? PER POST KOMT HET OOK HIER AAN! Schreeuwde ik in mijn hoofd. Gelukkig ging hij het navragen en werd het uiteindelijk toch goed gekeurd. Ik had een express enveloppe erbij gedaan welke binnen 2 werkdagen aan zou komen.
Maar.... ik gaf het op vrijdag, Zaterdag en zondag is weekend en dat gaat de post niet, maandag is een nationale feestdag (Thanksgiving) en dan is alles ook gesloten. Dus als ze het dinsdag zouden versturen zou ik het woensdag of donderdag ontvangen. En ik had donderdag als uiterste termijn ontvangen van de Immigratie dienst.
Je raad het al, een heel hoop stress dus. Ik had alle papieren gescand en al voor mijzelf klaar gemaakt dat als ik het formulier nog niet zou hebben ontvangen op Donderdag na 17.00 uur, dat ik de formulieren welke ik opgestuurd had, door te sturen naar immigratie.
Ter extra info, ik moest politie rapporten hebben van alle landen waar ik in de afgelopen 10 jaar, meer dan 6 maanden gewoon heb. Zodra ik mijn profiel in vulde was Turkije nog binnen dat limiet, echter de 10 jaar waren zo goed als voorbij op het moment dat ik mijn papieren verstuurd had.

Plots krijg ik ene halve hartverzakking op 14 Oktober om iets na 12 uur smiddags, zie ik weer een mail in mijn inbox.
Met als titel: IRCC Permanent Residence Confirmation Portal
Uiteraard gelijk vele vraagtekens in mijn hoofd, wat is dit? Oh nee?! Ja? wat? Huh? uhmm?
Ik open de bijlage in het mailtje, want er staat totaal niets wat me enig duidelijkheid heeft.
De blijage opent en ik lees de eerste zin:
'Your application for permanent residence has been approved.'
Uiteraard dit keer wederom tranen, maar nu van blijdschap. Ik heb deze zin denk ik wel 20 keer gelezen om het door te laten dringen. Ik vergat alles te lezen en was compleet gefocussed op deze ene zin!
Ergens een stuk ongeloof en opluchting en uiteraard liet ik het gelijk aan Edward zien, belde ik mijn ouders en familie op en stuurde hun een bericht dat het akkoord is! De rest van de mail was om informatie door te sturen zodat ik in het online portaal kon komen, zodat ik mijn pasje ga krijgen.
Pfffff Elke keer weer als ik terug denk aan dat moment en puur aan het feit dat ik mijn Permanent Residency ga krijgen, zit ik weer met tranen in mijn ogen. Zo lang in die onzekerheid gezeten, zo veel tegenslagen gehad, ze veel onrust en stress, zo veel gedoe. Vooral de onzekerheid: vlieg ik straks met een enkeltje terug? Ik had al wel een back up plan om te gaan studeren in Canada als het niet zou lukken, maar toch was het een grote onzekerheid.
De opluchting, de last die van de schouders is, en het feit dat ik nu voor elke werkgever aan de slag mag en kan! Het zoeken naar werk word daardoor zo veel makkelijker! Ik heb nu al meerdere sollicitatie gesprekken gehad, (binnen 2 weken al zeker bij 3 verschillende bedrijven!) Dus ik ga er vanuit dat dat nu heel snel zal gaan en ik eindelijk weer een fulltime baan kan hebben en vinden!

Voor dat weekend hadden we al gepland om met een ander stel in een huisje te gaan verder in het Noorden van Ontario. Dit was heel erg in de buurt van Grundy Lake, waar we vorige keer gekampeerd hadden waar de beer was. Dit was de French Riviera en aan het water. We kwamen vrijdag avond aan en hebben heerlijk onderuit gezeten en geklets. De volgende dag zijn we een wandeling in de buurt gaan maken. Het was een beetje aan het miezeren toen we begonnen, maar al redelijk snel begon het op te klaren en kwam het zonnetje tevoorschijn!
Het was echt een heerlijke en mooie wandeling! Zodra we terug kwamen bij de auto begon het weer keihard te regenen, dus dat was gelukkig goed gegaan qua planning. Terug bij het huisje werd er gekookt en hebben we lekker gegeten. Later in de avond was het gelukkig weer droog en klaarde het zelfs zo mooi op dat de hemel vol met sterren was! We hadden een kampvuur gemaakt en we was een houten Sauna, welke ook gestookt werd met vuur. Die hebben we dus ook aan gezet, of beter gezegd warm zitten stoken.
De sauna was heerlijk en daarna uiteraard eerst buiten af koelen en daarna onder de douche. Doordat dit behoorlijk ver noordelijk was, hebben we hier ook ervaring gekregen met het niet hebben van schoon drink water. Met andere woorden, het water om mee te douchen is ook niet schoon, en is een beetje bruin/gelig. Toch was het fijn om het zweet een beetje af te spoelen, maar echt schoon voelde ik me uiteraard niet.
Ook nog een tijde bij het vuur gezeten en geklets en gewoonweg genoten. De volgende dag hadden we een boot gehuurd en gingen we het water op. De honden ook mee, en die hadden het ook prima naar de zin!
Het was echt een heerlijk weekend weg!

Al met al een hoop emoties en uiteraard weer een ''success verhaal'' waarbij ik wederom kan zeggen dat ik weer een levens droom heb uit kunnen laten komen! Geeft nooit op als je iets echt heel graag wilt! Waar een wil is, is een weg. Hoe moeilijk sommige momenten ook zijn, dat moment van bevestiging maakt alle stress en onzekerheid alles waard.
Hopelijk is de volgende keer dat ik schrijf, het moment dat ik een baan heb gevonden!

In ieder geval nog een hele fijna avond daar! Of dag, afhankelijk van wanneer dit gelezen word. Haha!

Heel veel liefs,

Suzanne