Toen was ik hier opeens al anderhalf jaar.

Ja, wat vliegt de tijd!
Ik heb me totaal niet gerealiseerd dat het al bijna een jaar geleden is dat ik voor het laatst geschreven heb!
Van een half jaar hier naar anderhalf jaar hier.

Nog steeds woon ik met ontzettend veel plezier in Canada.
Maar hoe gaat het nou allemaal? Nou de jongen die ik vorig jaar zag, is sinds November verleden tijd. In September zijn mijn ouders en zus hier langs gewest.
In November ben ik naar New York geweest en heb ik daar gecouchsurft bij een meisje die ik ken uit een whatsapp groep waar ik al sinds 2018 in zit.
In februari ben ik voor een paar dagen naar Montreal geweest (een stad in Quebec, waar ze dus Frans spreken). Du ben eigenlijk toch nog wel op veel plekken geweest, waarvan ik nu denk ''zonde dat ik niet erover had geschreven''. Maarja ik wilde nou eenmaal gewoon lekker dingen doen en had geen zin om te schrijven.


Zoals we allemaal wel weten, heeft het Corona virus wereldwijd een grote impact.
Voor mij ging ik op 3 Maart naar Nederland, voor een vakantie van oorspronkelijk 2 weken, om bij de verjaardag van mijn nichtje te kunnen zijn zoals ik had beloofd.

De eerste week was echt nog vakantie! De verjaardag, een huis vol viste met opa en oma erbij en iedereen elkaar warm begroeten met een handen schudden en kus. Niet wetende dat dit geheel zou veranderen binnen een week. Ook nog heerlijk naar een hotel geweest met mijn moeder op Texel, waarbij we in een restaurantje aten en heerlijk de sauna in konden.
Enkele dagen erna kwamen er alsmaar meer restricties, die zorgde dat ik de rest van de laatste week amper het huis uit ging.
En toen.... die zondag 15 maart...
Mijn vader was al weg om een broodje donner te halen die online besteld was. En om 17.35 uur was Rutte op TV met de mededeling: Om 18:00 uur gaat alle horeca dicht!
We waren dus net op tijd met het broodje. En opeens was alles onrealistisch. Voor alle coffeeshops stonden rijen (niet wetende dat afhaal wel mogelijk zou blijven. Ik wou die woensdag 18 maart vliegen en hield dus ook het nieuws vanuit Canada goed in de gaten.
Het was mega onduidelijk, en uiteindelijk op maandag avond kwam er nieuws dat Canada vanaf woensdag 12 uur smiddags, de grenzen sluit.
Mijn vlucht.... die zou vertrekken op de 18e maart om 9 uur s'ochtends. Dus aankomen na dat tijdstip, maar vertrekken voor dat tijdstip.
Uiteraard gekeken of er vluchten waren om eerder terug te kunnen echter (eerder die week) begon de prijs met 2000 EUR voor enkele reis, en vanaf dat moment werden ze aangeboden voor meer dan 5000 EUR.
Voor mij was dat te duur, om 2 nachten eerder te gaan, en met het risico dat ik toch mogelijk wel kan vliegen.
Voor de zekerheid zijn we toch eerder naar de luchthaven gereden om te kijken of mijn vlucht omgezet kon worden, maar helaas was dat ook niet mogelijk.
Dus die woensdag ochtend, op naar de luchthaven en op hoop van zegen kijken of ik terug kon vliegen.
Bij de incheck balie moest ik wachten en werd alles gecontroleerd. Ik moest aan de zijkant wachten. Na ongeveer 5 minuten kwam het meisje naar me toegelopen en gaf ze aan dat ik niet terug mocht vliegen.

Wat een emotionele rollercoaster was dat! Ik snapte het ook ergens helemaal niet: Ik woon daar, heb mijn huis daar, mijn werk daar, alles (op familie na) was daar!
Gelukkig was ik een dag daarvoor op een van de kantoren in Amsterdam van mijn werk geweest, waar ik een computer opgehaald had. Want ook dat kantoor ging die dinsdag dicht en moest iedereen thuis gaan werken.
Ik belde mijn vader op, die op een parkeerplaats in de buurt was blijven wachten. En met tranen in mijn ogen, terug in de auto gestapt.
Ik kan jullie verzekeren, dat het echt een heel raar gevoel is, om vast te zitten in een land, wat niet voelt als thuis.
Gelukkig kon ik gewoon bij mijn ouders terecht en had ik dus een computer van mijn werk, waardoor ik uiteindelijk alsnog kon werken.
Ook dit was erg pittig, aangezien ik de Canadese tijden moest werken, en daardoor echt heel erg gebleken is dat ik geen avondmens ben. Daarbij uiteraard elke dag meerdere malen het nieuws kijken, Nederlandse en Canadese nieuwsberichten. Tegelijkertijd ook contact gehad met het bedrijf dat geholpen had met mijn werk visum voor Canada, omdat die uiteraard hoogst waarschijnlijk wel op de hoogte zouden worden gebracht door updates.
Pff wat werd ik gek van al die onduidelijke nieuwsberichten.
Het ene moment rond de 20e werd er gezegd ''Begin volgende week updates'' over mensen met een werkvisum, en de 25e werd er gezegd ''laat volgende week''. En toen op de 28e Maart, kwam ik iets geschreven tegen op de website van de Canadese Government, wat er erg op leek dat ik nu wel terug kon vliegen. Ik heb geprobeerd met de luchtvaartmaatschappij contact op te nemen om het te bevestigen en die waren heel vaag: ''Alles kan constant veranderen dus wij kunnen dit niet bevestigen. ''. De Canadese ambassade zo ongeveer onbereikbaar, en totaal geen informatie beschikbaar. Met andere woorden: De enige optie die er nog was, was een vlucht boeken en er wederom op de luchthaven achter komen of ik terug kan vliegen of niet.
De 29e was mijn zus jarig, en ondanks de adviezen overal waren om niet ergens naartoe te gaan, heeft mijn vader me er toch heen gebracht om toch even mijn zus te zien met haar verjaardag, voordat ik mogelijk weer weg zou zijn. Want uiteraard geen idee wanneer ik weer terug naar Nederland zal kunnen. Op de 30e Maart in de avond besloten om het ticket te boeken voor de volgende dag de 31e Maart. Gelukkig was de prijs nu vele malen goedkoper, omdat elke zitplek die gevuld kon worden op dat moment beter was dan een lege stoel.
Toen, de 31e maart was het zo ver. Na 2 weken ''vast'' gezeten te hebben, was het moment van de waarheid daar om proberen terug te vliegen. Alle papieren had ik uitgeprint, van de website van de government, mijn huur overeenkomst, werkvisum en zelfs de factuur van elektriciteit om te bewijzen dat ik er woon.
Het wachten bij de incheckbalie voelde als uren!
Schiphol was zo goed als leeg en 2 van de 3 terminals waren al afgesloten. Iedereen met gezicht masker en handschoenen aan, en plastic schermen die voor de balies hingen.
Nadat het meisje door alle papierwerk gebladerd had en in het systeem had gecontroleerd, kreeg ik mijn Ticket, en werd mijn bagage ingecheckt! Dat gevoel van opluchting was werkelijk ongelofelijk! Ik krijg weer tranen in mijn ogen als ik er nu over schrijf. Het was ontzettend raar om op Schiphol te zijn terwijl het zo leeg was. 99% van de winkels gesloten, iedereen die raar op keek dat ik als Nederlandse, door de douane ging. Want ja eigenlijk zijn de enige mensen die vliegen buitenlanders die terug naar hun land gingen.
Toen kwam het wachten op de vlucht. de 2-3 uren die nu nog langer duurde. Ik luisterend naar de radio via mijn koptelefoon en kon op de luchthaven spelletjes spelen op een tablet. Zelf een vochtig doekje eroverheen gehaald want die had ik uiteraard bij de hand.
Ik stuurde ook een berichtje naar de radio, waarbij ik vroeg om ''im coming home, van Dirty Money & Skylar Grey'' te draaien, met het stukje dat ik terug naar mijn thuis ga, in Canada terwijl ik vast zat in Nederland. Uiteindelijk kreeg ik een berichtje terug of ze me live mochten bellen. Dus ik ben nog even op de radio geweest terwijl ik op de luchthaven zat.
Ik had enkel tegen mijn ouders, broer en zus en mijn manager van werk gezegd dat ik zou proberen terug te vliegen. Vooral ook om vragen te voorkomen of het gelukt was of niet.
Het was echt super raar hoe alles ging op de luchthaven en hoe leeg en kaal alles was. Voordat k het vliegtuig in ging werden mijn papieren weer gecontroleerd. En oh wat was ik blij zodra ik in het vliegtuig zat!
In het vliegtuig werd er omgeroepen dat iedereen op de plek moet zitten welke op de ticket stond, dit wegens de KG en balans voor het vliegtuig. Want we zaten met enkel 65 mensen aan boord van het vliegtuig 747-400 (waar normaal zo een 416 mensen op kunnen).
Vervolgens werd er omgeroepen dat onze vlucht 1 van de totaal 10 intercontinentale vluchten waren vanuit Nederland.
Na de stijging mochten mensen wel verplaatsen, echter niemand mocht aan de gangpad rand zitten, zodat de social distancing afstanden gewaarborgd konden worden.
Uiteindelijk veilig geland in Canada, en daar extra vragen gehad uiteraard met of ik symptonen had gehad ect, en of ik op de hoogte was van de 2 weken verplichte isolatie.
Met het OV dat ook zo goed als leeg was, terug naar huis gegaan.
Man wat was ik blij om thuis aangekomen te zijn!!!!!
Een vriend had gezorgd dat er wat vers groente en fruit was in mijn koelkast, want met de isolatie word bedoelt, totaal het huis niet uit komen. Ook niet voor boodschappen, gewoon echt compleet opgesloten in huis. En als je betrapt zou worden buiten huis gedurende die dagen begon de boete met 5000 CAD en kon zelfs zo ver gaan tot een gevangenis straf, dus dat risico loop ik echt niet.
Ook had ik geprobeerd online boodschappen te bestellen, maar uiteraard was dat allemaal volgeboekt.
Gelukkig heb ik altijd ook een redelijke voorraad van spullen. Dus overleven zou ik toch wel kunnen met alles dat ik al had. Uiteindelijk wegens de jetleg werd ik s' nachts wakker en keek toen weer of tijden vrij gekomen waren voor boodschappen afleveren. En ja hoor, een jet leg is toch ergens goed voor! Ik kon eten bestellen wat dan 1 week later geleverd zou worden.
Tussendoor heb ik nog twee keer gehad dat verschillende collega's wat groente en fruit gebracht hadden. Wat een toppers en fijn om die mensen om me heen te hebben!
De twee weken in isolatie vond ik persoonlijk me vrij goed af gaan. ik was zo opgelucht om thuis te zijn en weer gewone tijden te kunnen werken.
Zodra de 2 weken voorbij waren, was ik al erg vroeg weer wakker, en dus rond 6.30 uur in de ochtend, bij zonsopgang ben ik gelijk naar buiten gegaan om in het park naast mijn huis te lopen. Man wat een verademing was dat!
En dat is het moment dat het voor mij ook allemaal wat zwaarder begon te worden. Ik begon te merken hoe veel ik echt ene mensen mens ben en hoe graag ik mensen om me heen heb.
Hoewel ik mezelf ook prima alleen kan vermaken, mis ik de gesprekken met collega's op het werk, het geinen, of even hart luchten en knuffel krijgen. En uiteraard de couchsurf meetings of couchsurfers over de vloer hebben. Want uiteraard ligt dat ook allemaal stil en is dat allemaal niet mogelijk. Al het ''menselijk contact'' wat ik had, was compleet weggevallen. Op het werk gaat alles virtueel, en ik ben erg blij dat ik die mogelijkheid heb met mijn werk.
Toch werd het me allemaal even te veel heb daarom op aanraden van professionals een aantal weken dat ik nu niet gewerkt heb.
k ben heel erg veel naar buiten geweest, grote stukken gefietst, en veel gewandeld in het park en bij het strand. Ben weer vaker gaan mediteren, doe mijn best om gezond te eten en goed te slapen.
Begin Mei werd het park compleet afgezet met overal hekken er omheen en politie bij elke ingang. Dit vanwege de bekende ''Cherry Blossom'', met andere woorden de kersenbloesem die in bloei stonden en wat jaarlijks ontzettend veel toeristen trekt.
Wederom een hele aparte gewaarwording. Toen maandag 11 mei, mijn verjaardag, waren de hekken opeens weg. Dus uiteraard ben ik na mijn werk gelijk her park weer in gegaan en naar de plek waar de kersenbloesem altijd in bloei staan. Ik denk dat dit een uniek moment s geweest dat er zo extreem weinig mensen waren, en ze alsnog heel mooi in bloei stonden! Even een golf van rust.

Gelukkig sinds de laatste paar weken, begonnen de restricties weer wat losser te worden, waardoor ik met meerdere collega's heb afgesproken. Ik ben wezen kajakken en in de afgelopen week al een paar keer wezen zwemmen en zelfs bij een restaurantje op terras gegeten!
Ongeveer 1 maand geleden ging ik langs bij een collega die ene hond had: Kai, een Shiba Inu, heel mooi wit. En ik had gewoonweg gelijk een klik met die hond.
Op dat moment zei mijn collega dat ze hem wilden gaan verkopen. Ik was gelijk: IK WIL HEM! Echter heb ik uiteraard mijn huurbaas waarbij ik weet dat mijn huurovereenkomst officieel zegt dat ik geen huisdieren mag, en dat dus best een dingetje is.
Tot nu toe had ik ook geen hond genomen vanwege werk. Want een hond zo lang alleen thuis laten wil ik niet.
Echter deze hond is al gewend om veel alleen te zijn, en daarbij zal de mogelijkheid blijven om ook inde toekomst van huis uit te werken.
Wat dus ook nieuwe deuren opent als ik kijk naar het hebben van ene hond.
In eerste instantie had ik mijn huurbaas een sms bericht gestuurd (dat is nog heel normaal hier haha), en helaas kwam toen het antwoord nee.
Ik probeerde het los te laten, echter ergens in mijn gevoel voelde het gewoon dat deze hond bij mij hoort en hij op het juiste moment op mijn pad is gekomen.
Een sterk gevoel van: Als ik deze kant nu niet grijp dan gaat het hebben van een hond nog heel lang duren voordat ik die droom uit kan laten komen.
Uiteindelijk anderhalve week geleden aan mijn huurbaas gevraagd om een face to face gesprek.
Hierop had ik mij erg goed voorbereid met alle mogelijke tegen argumenten. Daarbij had een ik een ''CV'' gemaakt van de hond, met de motivatie waarom ik deze hond graag wil + eventuele dingen die ik bereid ben te doen als ''tegemoetkoming''. Zoals een extra waarborg voor mogelijke schade ect. Het was voor mij een erg moeilijk gesprek om na een ''nee'' te krijgen, toch mijn best te doen om de huurbaas te overtuigen.
Echter zoals ik al zei, voelde het gewoon echt alsof dit zo hoort te zijn!
Het gesprek was lastig, echter met een positief resultaat!
Ik weet dat in Ontario er officieel een wetgeving is, waarbij een verhuurder het aanschaffen van een huisdier niet mag weigeren. Zelfs van meerdere kanten het ''aanraden'' gehad om hem gewoon in huis te nemen en het papiertje van de wet te laten zien aan de huurbaas.
Echter, zit het gewoonweg niet in me om zo iets zonder overleg te doen. En daarbij heb ik liever dat ik een hond neem met de overeenkomst van de huurbaas. Want er kan mogelijk voor een referentie gevraagd worden in een toekomstig huis, en dan is het goed dat ik dit netjes heb overlegd en akkoord gegaan ben met nieuwe voorwaarden.
Dus vorige week zondag 5 juli, met overleg eerst de hond voor een week in huis genomen om te kijken hoe hij is in huis.
En aangezien ik echt die connectie en klik heb met hem, heb ik gister het besluit genomen om het akkoord te sturen naar mijn huurbaas en naar de vorige eigenaar.
Dus nu is Kai van mij!! Hij is echt ontzettend lief, en tegelijkertijd ook een beetje eigenwijs, net zoals ik, haha. Ook nu heb ik hem weer heel lekker een lieve knuffel gegeven.

Het is interessant van mijzelf ook om te merken dat ik de afgelopen tijd weer veel meer schrijf. Voor mijzelf en quotes en gewoonweg gedachtes schrijven. Alles wat in me opkomt gewoon typen, zonder terug te kijken naar wat ik allemaal typ. Heerlijk is het om de gedachten gewoon te laten gaan.
Vooral tijdens deze rare tijden is dat dan ook iets wat ik iedereen graag wil aanraden. Maak een soort dagboek voor jezelf. Dat kan echt schrijven zijn met pen en papier of typen op de computer of misschien zelfs op je mobiele telefoon.
Gewoonweg alle gedachten opschrijven die in je opkomen, en het maakt niet uit wat het is, want het is enkel en alleen voor jou!
Zelfs al doe je het maar 1 keer per week, dit kan toch zorgen voor een bepaalde opluchting!

Nou ik hou het hier nu bij voor vandaag.

Ik hoop dat alles god gaat met jullie en jullie veilig en gezond zijn en blijven.

Veel liefs,

Suzanne