Bye Bye werk

8 september 2020:

Het is zo een dag, zo een moment, vol onzekerheid. Hou ik mijn baan of niet? Wat gaat er gebeuren? ik wil echt niet weg uit het land waar ik me thuis voel! Hoe en wat gebeurd er allemaal?

Ja, het bericht is binnen, een groot deel van de klantenservice moet er uit, en mijn kantoor waar ik werk is daar een onderdeel van. 

Precieze details zijn er nog niet ,dat word morgen bekend gemaakt. Ik vrees het ergste en val van de ene jankbui in de andere. 
Het is mijn "weekend" en "toevallig" besloten om voor een paar dagen een auto te huren en op stap te gaan. En tijdens deze dagen het nieuws dat er duidelijkheid gaat komen. 

Drama in gedachten, ik wil echt voor geen goud terug naar Nederland, ik voel me thuis hier.

Het zijn extreme woorden, maar zo voelt het wel. Houd het nou nooit eens op? Kan mijn leven nooit eens goed gaan? Waarom overkomen mij altijd deze extreme dingen? Het klinkt alsof ik er al vanuit ga, dat ik mijn baan verlies. En zo voelt het nu ook. Ondanks dat ik altijd zeg dat alles met een reden gebeurd, haat ik het, dat ik die reden niet op voorhand weet. 
Die verdomde onzekerheid! De gedachten die overal naartoe gaan! 

Ik moet een andere baan vinden die me sponsoren. En voor minimaal een jaar. Dit zodat ik ook mijn PR(permanente verblijfsvergunning) kan blijven aanvragen. 

Ik ben verdrietig, voel me wanhopig en weet niet wat ik moet. 
Ik heb huilbuien. Het ene moment zak ik ineen van de drama die er in me om gaat en het volgende moment denk ik helder na, want er is noueenmaal geen duidelijkheid en dat komt morgen pas. 

Ik probeer er over te praten, en ook dat helpt niet want er is te veel onzeker. 

Ik ben bang van mijn eigen gedachtes. Ik weet dat er altijd deuren openen wanneer andere deuren sluiten. Ik moet niet opgeven. Het is zo onduidelijk allemaal. Ik wil weten waar ik aan toe ben en ik wil vooruit met mijn leven.  

‐----------


9 September 2020:

1 dag later en het leven staat op zijn kop. Plots is het zeker, jk heb geen baan meer. Het kantoor waar ik werk... uhh  werkte... is per vandaag gesloten. 

Het eerste moment was dramatisch. Daar gaat mijn werk.... Dit is het dan.... Kut, klote, shit, godver. Na meer dan 6 jaar bij deze werkgever gewerkt te hebben sta ik nu opeens "werkloos". 

Ik heb geen idee wat er gedaan word en hoe ik ondersteund ga worden. Ik wil echt niet weg uit Canada, en moet er dan ook alles aan gaan doen om te kunnen blijven. 

Mijn wereld staat op zijn kop. Ik weet het allemaal even niet meer. Alles gaat niet zoals verwacht en ergens toch ook wel. 

Gister voelde ik het al aankomen en liet ik mijn tranen al lopen. 

En nu is het zeker. Het is zo raar om in deze positie te zijn. Zo veel onduidelijkheid en knzekerheid. Zou ik dan nu eindelink een ma-vrij baan kunnen krijgen? Een normaler balans in het leven hebben? 

Wil ik dat wel? Wat wil ik nu? Welke kant wil ik op gaan? Ja team leader vind ik echt onwijs leuk om te doen en vooral het stukje coachen en developpen.  Maar wat nu met Kai.... En thuis werken ja of nee? Het zijn allemaal dingen waar ik nu hard over na moet denken, want op dit moment weet ik het even niet. 

Ga ik voor de grote markten of zoek ik nu juist gericht naar de kleinere bedrijven? 

Hoe kan ik zorgen dat ik meer ontwikkel, meer plezier heb? En daarbij zorgen dat ik ook hier kan blijven? 

Zo veel vragen gaan er door me heen. Ik wil het graag weten, en me verder ontwikkelen. Ga ik een hondentraining doen? 

Alles is voor mij nu even vaag, ik weet het niet. Emoties gaan alle kanten op. Constant open ik mijn mail in de hoop daar meer duidelijkheid te gaan ontvangen. 

Maar ik ben bang van niet. 

Niet meer vandaag.... het is al binna middernach en ik ben kapot. Ik ga proberen te slapen en zie morgen wel weer verder. 

Mijn wereld staat op zijn kop. En even weet ik het allemaal niet meer.  Voorop staat een nieuwe baan zoeken/krijgen. Tegelijkertijd weet ik niet wat voor baan ik eigenlijk wil. waarin en hoe. Welke kant ga ik op.... Het is allama chaotish in min  hoofd. Morgen pak ik pen en lalier en ga er verder op door. Zo veel gedachtes. Ik weet het even niet meer. 

Ik ga nu slapen... weltrusten

---------

10 September 2020:

1 dag na het officiele bericht, nogsteeds gaan de emoties heen en weer, en tegelijkertijd is de grootste schok nu wel geweest. 

Ik kijk op "workplace" (facebook van het werk) En ik zie het ene account na de ander gedeactiveerd worden. 
Snel maak ik nog screenshot and sla ik foto's op die ik graag bewaren wil. 

Een laatste post met felicitatie voor mijn manager. Man wat een kutdag om jarig te zijn zeg! 

Ik besloot het liedje "you never walk alone" te delen met als uitdaging voor iedereen om hem om 10 uur te draaien/luisteren. Geinspireerd door die actie op de Radio in maart toen ik vast zat in Nederland. 
Binnen enkele uren in Europe maar dan 300 likes ervoor en vele steunende berichtjes. 

Oude team genoten, managers, teamleaders en gewoonweg mensen die mijn naam kenden en zelf mensen die me niet kennen.  Overal komen opeens steunende berichtjes vandaan wat overweldigend en hartverwarmend is. 

Ondertussen wacht ik nogsteeds op het beloofde mailtje met details. Ik wil meer weten hoe of wat. Ik wil weten wat ik moet doen om te zorgen dat ik hier in Canada kan blijven. 

Ik wil weten waar ik aan toe ben, en wat ik nu moet doen. Toch probeer ik mezelf af te leiden. Ondanks dat ik elke secobde in mijn mailbox probeer te kijken en te zien of mijn account gedeactiveerd is. 

Het is echt onwijs raar. Nooit had ik verwacht dat dit me zou overkomen. Kndanks dat de kans steeds groter werd gezien het toerisme industrie totaal ingezakt is. 

Het voelt allemaal nog heel onwerkelijk. Is dit echt gebeurd?  Hoe dan? De zon schijnt en ik ben opweg naar het centrum waar ik ga lunchen met ..... 2 meiden die voorheen in mijn team zaten. Dit is allemaal zo raar. Opeens voelt het alsof ik nog maar net begonnen ben bij dit bedrijf, terwijl ik meer dan 6 jaar in dienst was. Ik ben door vele levels heen gegroeid, van klantenservice, naar Customer relations, naar Senior en nu naar Team Leader waarbij ik een team van 20 man managede! 

Ik heb kunnen verhuizen en op deze manier mijn droom uit laten komen. En nu, wat wil jk nu? Waar ga ik nu heen? Wat ga ik nu doen? 

Nogsteeds probeer ik het allemaal te laten bezinken. Wat een rare tijd is dit toch...... 

‐-----


11 September 2020


Het is weer een dag verder waarbij ik vandaag vol op in de "actiemodus" zit. 

Meerdere mailtjes gestuurd naar mensen die me hopelijk meer duidelijkheid kunnen geven over mijn visum. Ook heb ik de e-mail wel ontvangen, echter geeft deze me niet de duidelijk van het lint wat voor mij nubhet meest belangrijk is. Hier in Canada kunnen blijven.
Tegelijkertijd meerdere oproepen en mensen laten weten dat ik nieuw werk zoek. Vandaag dus een tijd gezeten om mijn CV te updaten en mensen die me al hebben aangesproken en gevraagd om dit door te sturen, hebben mijn CV zojuist ontvangen. 

Met nieuwe moed zal ik een nieuwe fase van mijn leven beginnen en hoewel ik nog geen idee heb hoe alles zal verlopen, ben ik zeer gemotiveerd om er ALLES aan te doen om het op zijn plaats te laten vallen. 

Ik ben en blijf een gelover in "alles gebeurd met een reden" en misschien is dit de tijd om verder te groeien, nieuwe uitdagingen aan te gaan en me te verdiepen in iets nieuws en anders dan wat ik gewend ben. 

Sowieso vind ik het coachen, motiveren, analyseren en actieplannen maken geweldig. Het helpen om mensen hun doelen te laten behalen op professioneel en persoonlijk gebied. Om sterker in eigen energie te staan en te ontwikkelen. Nu is het uiteraard de vraag welke baan daar het beste bij aan sluit, sowieso team leader wat ik al deed uiteraard. Echter zal het toch een verandering in Branche worden, want de toerisme branch geeft geen zekerheid gedurende deze tijden. Uiteraard vele vragen en onzekerheden, tegelijkertijd als je geen actie pakt zal er ook niets veranderen of gebeuren. 


Dus ja, uiteraard is het nooit saai in mijn leven!! 

Want saai is ook maar saai toch.....  Zo beleef ik nog eens wat en kan ik weer elke dag sterker in mijn schoenen komen te staan. 


Dus ondanks dat het K*T is, heb ik positieve moed dat alles zal gaan zoals het hoort te gaan. 


Een hele fijne dag verder voor jullie. 


Liefs, Suus